We vinden het logisch dat vissen onder water leven, maar hoe kunnen ze eigenlijk ademen? Ons lukt dat niet, als we onder water gaan, zorgt ons lijf er vanzelf voor dat je hoofd weer naar boven wil om lucht te happen.

De kinderen vertellen allerlei verhalen over hun eigen ervaringen. We bekijken nog een keer een vergelijking met andere grote dieren en een mens (zie rechtsonder).

Op de laptop kunnen we zien hoe kieuwen eigenlijk werken. Er komt water langs de kieuwplaatjes, die halen er zuurstof uit en dan verlaat het water zijn lijf via de kieuwdeksels. We laten plaatjes en een filmpje zien die het gemakkelijker maken om te begrijpen.

De blauwe vinvis heeft geen kieuwen. Hij hapt boven water naar lucht. Hoe lang zouden wij onder water kunnen blijven met een hap lucht? We proberen het, met een stopwatch om te kijken hoeveel seconden. Het is heel lastig om precies bij te houden, je smokkelt al gauw ongemerkt een beetje, maar de kinderen krijgen wel een idee van hoeveel lucht je nodig hebt en dat de tijd dat je je adem in kunt houden eindig is.

Er is een plaatje van een vinvis met bellen om zich heen. De meesten denken dat die van water zijn, maar dat zit iets anders, we gaan het uitproberen. Met een pipet blazen ze tegen hun gezicht, dat is lucht die ze voelen. Als ze in de pipet knijpen onder water, ontstaan er bellen! Dat is sowieso heel leuk om mee verder te experimenteren. Later merken we dat we ook bellen kunnen maken door zelf door buisje te blazen.

Het besef dat deze bellen dus van lucht zijn is een besef dat nog niet zo boven komt, we moeten lang doorvragen. Hoe interessant is dat ook eigenlijk, het concept van bellen maken is al leuk genoeg. En dan ook nog het verhaal van de scheetjes in bad….

Onverwacht succesvol is een beweegmoment: met zijn allen in de kring, kring wijd maken voor de inademing van de vinvis, en dan met zijn allen naar binnen lopen en armen hoog om water uit te spuiten door het spuitgat. De kinderen vinden het geweldig en hebben veel plezier.

We proberen nog lange zinnen te maken die de vinvis als het ware uitspuit.

Als laatste maakt iedereen een blad met een soort mindmap over wat hij al weet van de blauwe vinvis. Als je wilt, mag je het woord zelf schrijven, iedereen krijgt een plaatje om op te plakken.