Heerlijk, dat het dit jaar weer een keer zo hard vriest dat we kunnen schaatsen! Als kind ging ik al iedere week naar de Uithof, ik ben een keer op schaatskamp geweest en heb les gehad van Ria Visser (geen idee wie dat was toen, misschien was ze ook nog ‘niemand’). Dat was best leuk, maar ik had absoluut niet de kwaliteiten voor een schaatscarrière. Ik weet nog dat mijn enkels zover naar binnen bogen dat ik met mijn binnenvoet het ijs raakte. En dan moest ik nog een oefening snel starten gaan doen (ik kwam al nauwelijks meer vooruit).

Omdat ik een beetje uit een schaatsgezin kom startte ik net als iedereen op ‘houtjes’, omgebonden onder kaplaarzen. Later was het tijd om over te stappen op noren. Wat de reden precies was weet ik niet (omdat iedereen in mijn omgeving die had??) kreeg ik hoge noren. Dat betekent dat je schaatsschoenen hoger op de ijzers staan, dan kun je schuiner door de bocht met overstappen denk ik. Ik heb leren overstappen en ik bleef schaatsen leuk vinden, maar die enkels… dat bleef een zwak punt waardoor ik het nooit lang volhield.

En toen ik al kinderen had, zag ik ze liggen bij de V&D: noren met harde hoge skateschoenen. Dat was het! Sindsdien veel meer (want langere tijd en makkelijker) schaatsplezier.

Waarom vertel ik dit allemaal? Ik vertel altijd aan kinderen dat ze dingen in stapjes kunnen leren, en dat een sprong ze in de paniekzone brengt waardoor ze niet verder kunnen of durven. Nu was dit niet dat ik zelf bewust een sprong heb willen maken, maar ik denk dat het handiger was geweest als ik als tussenstapje bv. lage noren had gekregen. Want omdat het niet zo goed lukte ben ik gestopt.

Maar er was nog een andere aanleiding waarom ik wilde schrijven over het ijs. Ik ben vanmiddag ook gevallen, in een scheur gereden en voorover gevallen. Gelukkig niet veel aan de hand. Je valt, en wat doe je dan? Je staat op. En je gaat weer verder.

Vanochtend hadden we een online TalentKlas-bijeenkomst. We hadden gisteren bij de kinderen een mysterybag langsgebracht. Er zaten een pompon en wat knutselmateriaal in. De opdracht was om een pomponlanceerder (of zoals een kind het noemde: pomponkanon 😁) te maken met deze beperkte middelen. Omdat je er niks extra’s bij mag halen kan het zijn dat je een idee hebt dat niet lukt. Er was een kind waarbij de frustratie hierover even zo groot werd dat hij even de kamer uitging om bij te komen.

Super goed dat hij dat even deed, dat noem ik goed voor jezelf zorgen. En super goed dat hij toen hij rustig was weer terugkwam en vertelde over wat zijn idee was en waar hij tegenaan was gelopen waardoor het niet lukte.
Het was een goede aanleiding om even aan de anderen te vragen of ze dat ook weleens hadden. En iedereen begon te knikken. Iedereen had begrip.

De les (heel simpel eigenlijk, maar om hem je eigen te maken best lastig) is: na een val weer opstaan. En net als bij een echte val: soms heb je daar even hulp bij nodig, geen probleem natuurlijk.