Huilend lag hij op de bank. Boos. Teleurgesteld. Verdrietig. Machteloos ook denk ik.

Oei-oei, hij had het even flink te pakken, was boos het lokaal uitgelopen en kwam niet meer terug. Toch maar even nalopen want misschien kon hij zich niet zelf herpakken.
Ik vond hem op verderop op de bank, met zijn gezicht op zijn armen, er waren tranen aan te pas gekomen.

Het is ook ingewikkeld. Kom je uit je comfortzone, span je je in, heb je heel regelmatig geoefend en beheers je nu de woordjes van dit hoofdstuk (dikke duim omhoog!!!). En dan. Komen ze met nieuwe woorden, die de rest van de klas heel snel 1-2-3 op lijkt te pikken. Die ook nog eens niet speciaal bij het hoofdstuk horen en dus niet bijdragen aan je vorderingen in het werkboek. Dus dan baal je al.

En dan blijkt ook nog eens dat er een regel was dat je niet opgepikt had toen je een oefening maakte. En dan wil de juf je dat uitleggen, maar dan vat je dat op als één grote bevestiging dat je NIKS KAN, dat ALLES FOUT is.
En dan loop je boos weg. Dat snap ik ook nog wel.

Best ingewikkeld, als je slim bent, van alles goed begrijpt en makkelijk vindt, en dan een taal moet leren, wat hé-le-máál niet makkelijk blijkt te zijn. Waar ook nog eens geen enkele logica in zit. En je bent beelddenker, dus je leest liever niet (en al helemaal geen grammaticaregels) en al die woorden waar je in principe geen touw aan vast kunt knopen, die opslaat in je hoofd hoe je ze schrijft, maar dan weer verkeerd uitspreekt.

Ik ga naast hem zitten. Ik vraag of hij zelf wil vertellen of dat ik wat opties zal geven. Ik mag het doen.
Ik vertel dat die anderen het snel in hun korte-termijn geheugen op kunnen slaan, maar dat ze het morgen weer vergeten zijn. Dat hij de dingen die hij wél goed herhaaldelijk geleerd heeft nu veel beter weet dan de anderen (kom maar op met de namen van de kleuren, de dieren en nog zo wat). Ik leg alsnog even de samentrekkingsregel uit die ervoor zorgde dat ‘alles fout was’.

Hij wordt rustiger. En vertelt dat hij ook stom had gedaan in de ochtend voor hij kwam. Te lang op zijn I-pad gespeeld en nu zou hij vanmiddag veel minder lang met vrienden kunnen gamen.

Zo kwam een aantal dingen bij elkaar.
Iedere keer weer weerstand overwinnen, iedere keer een beetje beter worden in iets waar je vooralsnog de zin niet in ziet. Ik bewonder hem, iedere keer weer, ieder stapje dat hij doet.

Want je kunt best op meerdere manieren uitleggen wat de zin ervan is (deze taal is basis voor andere talen, heel handig als je dat vast hebt, je leert hoe je kunt leren, je leert met weerstand omgaan, je kunt in Spanje een woordje doen), als het moeilijk is, als je je best moet doen om je best te doen, en je doet dat, dan is dat goud waard!