De eerste keer dat bij mij de vraag opplopte of wat ik las over hoogbegaafdheid ook over mij zou kunnen gaan, was best heftig.

Ik moest even slikken. Hoogbegaafd, dat is nogal wat, als het over jezelf gaat.

Dat mijn kind het was, dat begreep ik nu en vond ik totaal geen probleem. Maar zelf… hoezo dan? En hoogbegaafd is toch slim? Ben ik dan zo slim? Zo voelde ik dat zelf niet. En als, wat betekent dat dan?

Hmm. Na veel kauwen voorzichtig een keer een balletje opgooien bij intimi, slaat dit ergens op?

Het zou wel een en ander verklaren… Hoe mijn jeugd was, hoe ik school heb ervaren, waar ik soms last van heb.

Veel boeken en overwegingen verder ben ik zover dat àls iemand ernaar vraagt (heel soms gebeurt dat): ‘Ben jij zelf hoogbegaafd?’, ik antwoord ‘Ik ga ervan uit van wel’. Met het feit ben ik inmiddels vertrouwd, hoewel ik er nog steeds ontdekkingen over doe, mij dingen realiseer, mezelf beter leer kennen en snappen.

Als je kind hoogbegaafd is denk je er misschien niet aan, hoewel hoogbegaafdheid gewoon erfelijk is dus heel hoogstwaarschijnlijk ook iets met jou/jullie als ouder(s) te maken heeft…

Omdat dit erkennen van je eigen begaafdheid best een ingewikkelde weg kan zijn en je vaak niet goed weet met wie je hierover zou kunnen praten, ben ik blij dat Noks Nauta binnenkort in een workshop wat intensiever wil onderzoeken wat hoogbegaafdheid betekent in het leven van volwassenen. Volwassenen die zelf kinderen hebben gekregen die hoogbegaafd bleken te zijn en die daardoor hun eigen begaafdheid in beeld kregen. Of niet. Of nog niet, omdat het op de een of andere manier eng is. Of omdat mensen in de omgeving toch veel slimmer zijn dan jij en jij dus niet bij die hb-club hoort, toch?!.

Erkennen van eigen hoogbegaafdheid kan heel ingewikkeld zijn. Hoe ervaar jij dat? Kom je ervoor uit? Bij anderen? Bij jezelf? Ik ben benieuwd om jouw ervaring te lezen hieronder.