We maken weer een nieuwe start na de vakantie. Kinderen die nog niet zo lang geleden bij ons begonnen zijn, komen nu zekerder binnen. Ze kunnen net als altijd even beginnen met iets wat ze zelf kiezen, de ‘geheime knikkerbaan’ met tunnels blijft favoriet.

We gaan een rondje filosoferen. Dit keer mag een kind een kaart kiezen van praatprikkels.

Er wordt getrokken. Kun je beter denken als je met zijn tweeën bent? Eén meisje antwoordt meteen zeer beslist: Nee, want als ik alleen ben gaat kan ik veel sneller denken. En nog een voordeel: je krijgt geen ruzie als je alleen bent, want met jezelf kun je geen ruzie maken. De anderen reageren. We zijn met een klein groepje en zo is het gemakkelijk om iedereen aan bod te laten komen, ook de kinderen die niet uit zichzelf hun vinger opsteken en een bijdrage willen geven.

Er is ook een kind dat juist vindt dat je wel beter kunt denken met zijn tweeën, want dan heb je meer ideeën, bijvoorbeeld als je gaat bedenken wat je wilt gaan doen. Het is ongeveer half om half verdeeld, het aantal kinderen dat alleen wil of juist met zijn tweeën.

We hebben het ook nog even over hoe dat dan werkt in je hoofd, dat denken. Velen van hen zien ook plaatjes in hun hoofd als ze ergens aan denken, maar niet allemaal.

We trekken een volgende kaart: Hoe kun je zeker weten dat roze paarden met oren op hun rug niet bestaan? Tja, dat weet je want je ziet ze niet. Als ze wel bestaan zijn ze heel erg raar. En zo kunnen ze gevaar van voren niet horen aankomen, dat is gevaarlijk! Op dat spoor verder denkend: als ze een zadel op krijgen, zit dat op hun oren. Dan horen ze helemaal niets meer! Maar misschien bestaan ze wel op een plaats waar wij nog nooit geweest zijn. En zo belanden we zelfs nog even in het heelal. De kinderen blijven betrokken en steeds gemakkelijker meedenken.

Tijdens het eten en drinken lees ik voor uit Het boekje dat helemaal verkeerd afliep, een poëzieverhaal, of verhaal met poëzie. Er komt het gedicht ‘groen’ langs, een heerlijk gedicht vol klanken begin- midden- en tussenrijm en grapjes. We lezen het een paar keer, de kinderen genieten en gaan meedoen, we bekijken op woordniveau wat de dichter nou eigenlijk doet. Dat kan heel goed met deze groep en dat maakt het nog leuker.

Na de pauze doen we proefjes met zwaartekracht, luchtdruk en weerstand. Vanuit theoretische kennis die we opdoen, doen we voorspellingen over wat er gaat gebeuren als we bepaalde handelingen doen. Als je onder een papier blaast, zal het papier dan omhoog gaan of naar beneden. Soms blijkt het anders dan verwacht, verwondering wordt gevolgd door snappen. Ze doen zelf proeven met inkt in water, een vallende munt, knikkers op verschillend oppervlak en vallend papier, inclusief voorspellen en goed waarnemen en opschrijven wat er gebeurt ( en het antwoord ‘niks’ is dus niet goed).

Volgende week: knikkerbaan maken waarbij de knikker er zo lang mogelijk over moet doen. Ben heel benieuwd wat ze bedenken.

Meer foto’s? Klik hier