De tijd is niet mijn vriend.

Zoals de meeste beelddenkers (heb ik begrepen) heb ik een beetje een ingewikkelde relatie met tijd. Als ik niet uitkijk dan reken ik me rijk: ‘kan makkelijk, ook nog een afspraak met vriendin’ op een dag dat er al een en ander staat. Ik houd dan geen rekening met reistijd, met het feit dat ik moeilijk korte afspraakjes kan hebben (er is altijd nog een onderwerp om even te bespreken).

Als ik gefocust bezig ben met iets van mijn werk, dan moet ik ook altijd uitkijken dat ik in de gaten heb dat een volgende afspraak heb staan. Ik houd niet van haasten.
Maar stoppen met iets is soms ook lastig (plaatjes zoeken! en nog een, en nog eentje! soms zit ik steeds harder te wiebelen op mijn stoel omdat ik eigenlijk al een tijdje naar de wc moet…).

Als er teveel verschillende dingen moeten gebeuren op een dag, moet ik altijd oppassen dat het geen logistiek ‘zooitje’ wordt in mijn hoofd.

Ik raak het overzicht kwijt. Ik weet het wel maar het zit niet goed in mijn systeem.
Nu zit ik bv. te typen met een wekkertje aan, zodat ik me op tijd klaarmaak voor een afspraak op een school om 11 uur.

Nog tijd genoeg, maar als ik niet uitkijk dan schrik ik dalijk ineens dat ik weg moet en ook mijn spullen nog moet verzamelen. En ook even reistijd rekenen, doe ik ruim, voor de zekerheid.

Voor kinderen kan het zijn dat tijd helemáál geen betekenis heeft. Dus moeten wij als wij volwassenen zorgen dat ze op tijd … (vul in, opstaan, op school zijn, huiswerk afhebben, naar bed gaan).

Om je kind en jezelf te helpen is het vaak handig om de planning/wat je wilt doen visueel te maken. Ik doe dat regelmatig met kinderen voor hun, zodat ze weten hoe een bijeenkomst eruit ziet, maar ben steeds verbaasd hoeveel ik daar zelf ook aan heb.

Probeer maar eens. Geeft heel veel plek in je hoofd voor andere dingen.

NB: in de oudercursus Je kind op de rit wordt hier ook aandacht aan besteed.