Mijn vader is een boek aan het schrijven, met als basis zijn eigen leven. Dat is heel interessant want hij groeide op in een boerengezin. Hoe ze toen leefden is nu ver weg van hoe we het leven nu kennen. Bovendien geeft het ook een beeld van hoe een hoogbegaafd kind de school van vroeger ervoer, maar daarover een keer een ander blog.

Hij heeft hulp ingeschakeld van een goede schrijfster. Zij leest mee (haha, ik typte eerst leeft mee, dat doet ze ook) en geeft feedback. Dat gaat in Word, en als je daar niet helemaal bekend mee bent kun je je afvragen hoe het zit, waar die feedback blijft (zichtbaar of niet), onverklaarbare strepen in de kantlijn, dat soort dingen. Daardoor keek ik vandaag weer een keer mee.

Zo kwam het gesprek over omgaan met de mening van anderen. Mijn moeder memoreerde dat alle schrijvers hun werk steeds mee laten lezen door allerlei anderen. Doe ik ook nog regelmatig. Mijn blogs, een nieuwsbrief, een offerte of reactie.

Ik geef toe dat als mensen dan verbeteringen teruggaven, ik die innerlijk ontving als ‘oh, dus dat heb ik niet meteen goed gedaan’. Maar uiteindelijk heb ik toch geleerd dat ik die feedback mag ervaren als hulp, die ik ook graag vraag!

Mijn bedankmailtjes aan de feedbackers werden dan ook steeds oprechter!!

Hoe zit dat toch met faalangst, persoonlijk nemen, aangesproken voelen, te zwaar opnemen? Dat je rationeel best weet dat het niet hoeft, dat het anders zit, maar toch…

Dat is een coctail van verschillende dingen. Die komen dan ook allemaal aan bod in mijn training. Kinderen die fouten maken niet aankunnen, leren hoe dat ook anders kan.

Van proberen kun je leren. Ik zeg altijd: je moet dat van verstandsniveau naar hartniveau brengen, dus van weten naar voelen. Hoe dat precies werkt snap ik zelf eigenlijk ook niet zo goed als ik eerlijk ben. Ik ben nog weleens verrast door het effect van de combinatie van uitleggen hoe het werkt, spelletjes, oefenen en knutselen. Voor het kind zijn we niet bezig met een probleem! Stiekem wel natuurlijk.

Oké, even een leerweggetje omgaan met feedback:

Niveau 0: ik kan het nog niet –> ik vraag geen feedback omdat ik bang ben voor wat er komt. Ik ben ook bang dat wat ik gemaakt heb niet goed is, dus ik houd het voor mezelf.

Niveau 1: start, ik kan het een beetje –> Ik vraag voorzichtig feedback en ben bang om de feedback te lezen. Ik stel daarom uit om het te lezen. Als er verbeteringen worden voorgesteld ervaar ik dat als negatief en voel me dom omdat ik dat niet zelf meteen al had gedaan.

Niveau 2: ik begin het te leren –> Ik vraag feedback en vind het wel spannend om dat te vragen en om de feedback te ontvangen. Ik zie makkelijker dat de feedback bedoeld is als verbetering of alternatief voorstel

Niveau 3: ik kan het goed genoeg –> Ik vind feedback krijgen geen probleem, ik kan het professioneel/neutraal ontvangen en verbeteringen aanbrengen.

Niveau 4: ik ben deskundig –> ik vraag graag feedback en ben oprecht blij dat mensen de moeite willen nemen om mij te helpen om dingen beter te maken. Ik heb voldoende zelfvertrouwen om stukken zonder goedkeuring van anderen te plaatsen.

Want gek genoeg is dat ook een onderdeel ervan: het gaat om verbeteringen maar ook om goedkeuring.

Ik zit het te schrijven en ben trots: ik ben inmiddels op niveau 4 beland hiermee. Wat een  bevrijding (serieus). Ik help nu graag kinderen op weg. Veel handiger om dat eerder in je leven te leren.