Ik schrijf deze blog met behoorlijk wat adrenaline in mijn lijf. Want ik ben boos, ik voel woede. Nou, dan moet er best wat gebeurd zijn, want ik word niet snel boos, ben meestal juist wel optimistisch. Wel eens geïrriteerd hoor, maar boos? En dat al een dag lang, nog gekker…

Hoezo dan??

Door kortzichtigheid van allerlei instanties wiens bedoeling het is om te helpen. Dat het ze niet lukt om breder te kijken, het lijkt wel of ze oogkleppen ophebben, en die oogkleppen zijn dan ook nog eens niet goed afgesteld, lijkt het.

Sorry, als je boos bent kun je je nog weleens ongenuanceerd gaan uiten. Je cortex lukt het even niet om nuchter te kijken. Maar dat wil ik nu ook even niet, ik ga in één ruk dit stuk schrijven.

Oké, oké, ik kom ter zake, waarom ben ik dan boos?

In mijn doelgroep, hoogbegaafde kinderen, zitten allerlei types, rationele, gevoelige, drukke en rustige, met veel of met nauwelijks problemen (Ik zeg altijd: net als ‘gewone’ mensen, maar dan in het kwadraat, dus een net wat heftiger, net wat meer, net wat verder gaand).
Sommigen vinden geen passend onderwijs niet zo’n heel groot probleem. Maar voor sommigen is gewoon school een enorme belasting. Zo groot, dat kinderen uitvallen, weg willen en dat soms ook doen en weglopen. Die een enorme stress opbouwen en zich niet meer veilig voelen op school, die in paniek raken en in overlevingsstand gaan.

Ik kreeg afgelopen week even een inkijkje in een gezin waar dit speelt. De overprikkeling en stress werd zo groot, het afweergedrag zó heftig, dat moeder het beter achtte om haar kind een tijdje thuis te houden om hem tot rust te laten komen.

Kijk bréééééééééd!!

Mijn boosheid komt omdat dit deze situatie zich al twee jaar opbouwt, de school niet ziet wat dit kind nodig heeft (kan best dat dat ook niet te bieden is, maar onderneem daar dan actie op). Dat er allerlei hulptroepen ingevlogen en voorgesteld worden die allemaal alleen maar gericht zijn op ‘terug naar school’, op hún manier, binnen hun paden, en dat lukt nu (nog) niet, want dit kind voelt zich nu totaal onveilig en overbelast. (Waar ik vóór ben, uiteindelijk, maar.)

Een goede vriendin die jaren ambulant begeleider is geweest deed een keer de uitspraak ‘tegenwoordig is leren belangrijker dan leven’. En die is ineens zo duidelijk van toepassing.

Eérst moet een kind zich veilig voelen voor een kind kan leren. Klinkt logisch en niet zo ingewikkeld.

Smeekbede: Kijk brééd! Denk brééd! Leef je in, voel aan wat een kind nodig heeft, en als dat iets is wat een beetje buiten de standaard valt, kijk dan of je dat voor elkaar kunt krijgen, een beginnetje kunt maken, een heel klein beginnetje. Van leven. En dan komt ergens in de toekomst het leren op enig moment weer in beeld.

Vandaag stond een artikel over de X-traklas op een school, een paar dagen krijgt een groep kinderen die achterloopt in een aparte groep les, werkt als een tierelier. De school wordt geprezen. Wat me opviel: Je hebt een team nodig waarin ruimte is om dingen uit te proberen, waar je een beetje buiten de lijntjes mag kleuren. De directie gaf de mogelijkheid om het anders te doen, vanuit vertrouwen.

Ach, het is een samenloop van een aantal dingen die dan onhandig lopen, van mensen die goed willen maar dat het toch niet werkt, maar ook van onkunde en onvermogen. Van geld.  En van mij die zich op afstand op zit te winden.

Hoe rond ik dit nou af? Met een boekentip: lees allemaal het boek Zondagskind. Het start met de eerste schoolervaring van een meisje. Ik vond het altijd nogal een woord ‘schooltrauma’, maar als je dit gelezen hebt, snap  je dat het bestaat en hoe niet-adequaat wij hiermee omgaan, omdat we het niet snappen. Ook alle onderwijsinspecteurs lezen graag.