Vorige week waren de kinderen lekker met Scratch bezig, vandaag gaan we aan de slag met Microbits, en dat werkt op een bepaalde manier toch even anders…

Eerst vraag ik even naar hun leervoorkeur. De meesten gaan liever zelf klooien en uitvinden, een paar vinden het fijn om een instructie te volgen. Mag allebei. Soms wel handig om de instructie er even op na te slaan.

Microbits zijn kleine plaatjes met sensoren die je kunt programmeren, en in die zin een soort minirobotjes. Dat programmeren doe je op de computer, je kunt het programmaatje dat je schrijft daarna op de microbit zetten en die voert jouw commando’s vervolgens uit.

Wat voor soort commando’s? Er zitten lichtjes op, je kunt teksten of vormen erin zetten en bij welke trigger hij die hoe vaak laat zien (denk aan: als knop a of b ingedrukt wordt, als er geschud wordt). Je kunt ook muziekjes of geluiden uploaden en nog veel meer. Superleuk, dat wat je bedenkt ook ‘in de wereld’ buiten het scherm kan gaan functioneren.

Maar… dit zorgt er ook voor dat het lastiger is. De kinderen lopen tegen problemen aan, dit levert uitspraken als:
Huh, dit moet er toch zo in, waarom doet-ie het dan niet?
Als ik loskoppel doet hij het niet.

Dat betekent nadenken, checken, oplossen. Soms ligt dat aan het materiaal, bv. lege batterijen, of geleidend plakband dat niet goed geleidt (we moeten nog even uitvinden of we de pootjes van de ledlampjes beter bovenop het geleidende tape kunnen plakken bv). Ze krijgen te maken met + en – kanten die goed gekoppeld moeten worden. Ze weten er wat van maar net nog niet genoeg om het meteen op te lossen. Goed materiaal dus! Hoewel ze daar zelf iets anders over dachten. ‘Ik vond Scratch leuker’. Ja, daar lukte alles netjes.
Je kunt ook een koppeling maken tussen Microbit en Scratch. Gaan we ook nog bekijken.