In het programma Dreamschool zien we dropouts: jongeren die allemaal voortijdig schoolverlater zijn, vastgelopen in het regulier onderwijs. Door ze gesprekken over hun gedrag en speciale lessen die gegeven worden door vaak ervaringsdeskundigen, proberen ze de kinderen weer op de rit te krijgen, actief te maken.
Want dat is bijna bij allemaal het geval: ze hebben opgegeven.

Een van de deelnemers is een hoogbegaafde jongen, vanaf groep 5 in een plusklas, gestruikeld op het VWO, hij begon heel veel te spijbelen, nog twee keer geprobeerd een diploma te halen via een privéschool, dat lukte niet. Hij is nu een soort wanhopig en hoopt dat Dreamschool hem weer op weg kan helpen.

Als afronding van het Dreamschooltraject is er altijd een eindfeest dat de jongeren zelf organiseren. Deze jongen nodigt geen van zijn beide ouders uit.

Wat kan hier aan de hand zijn? Hoe komt het dat hij zoveel ging spijbelen? Was de lesstof niet passend? Had hij geen aansluiting? Had hij niet geleerd om te leren? Het kan allemaal, maar er kan ook iets anders aan de hand zijn.

Wraak

Het enige doel van kinderen is: erbij horen en van belang zijn. Als ze dat niet voelen gaan ze ander gedrag vertonen als reactie daarop. Het is mogelijk dat deze jongen niet voelde dat hij erbij hoorde, dat hij het idee heeft gekregen dat zijn ouders zijn cijfers belangrijker vonden dan hemzelf. Is dat zo? Houden zijn ouders niet genoeg van hem? Natuurlijk houden ze wel van hem, natuurlijk hebben ze hun best gedaan om zo goed mogelijk te begeleiden, ze hebben zwaar geïnvesteerd in een privéschool, dat doe je niet zomaar voor iemand die je niks kan schelen.

‘Ik hoor er niet bij en dat doet me pijn, dus kwets ik terug’, dat is het gedrag en de wraak van een kind dat niet het gevoel heeft gekregen dat hij erbij hoort.
Zou het kunnen dat dat aan de hand is geweest? Dat hij daarom ook zijn ouders niet bij het eindfeest wil hebben? Zijn moeder gaf aan dat de gezinsdynamiek niet helpend was geweest waarschijnlijk, en dat er in de communicatie tekort geschoten is.

En dan?

Het lijkt misschien vergaand, dit gedrag als wraak te zien, maar het gebeurt (niet bewust). Wat is er nodig in zo’n geval? Bemoediging! Zie de behoefte van dit kind, benoem gevoelens, vermijd om in een strijd te komen, laat je zorg zien, spreek ‘speciale tijd’ met hem af, start gezinsoverleg zodat ieder lid van het gezin de kans krijgt om gehoord te worden, merkt dat hij net zoveel waard is als ieder ander lid van het gezin, inclusief de ouders. Gezinsoverleg zorgt voor verbondenheid, respect, oplossingen, ontwikkeling van autonomie en verantwoordelijkheid.

Vanuit het gevoel van verbondenheid en waarde kan een kind moed krijgen, en vertrouwen dat hij dingen aankan. En of die dingen nou goed gaan of niet meteen goed, dat dat aan zijn waarde niets afdoet. Hulp vragen en je aan je voornemens houden wordt makkelijker.
Je hoeft je niet meer gekwetst te voelen, dus kun je je anders gaan gedragen. En slagen in wat je je voorneemt.

Heb je ook problemen thuis met je kinderen? Weet je even niet meer waarom en hoe? De verkeerde doelen zijn inzichten die horen bij opvoeden met Positive Discipline.