Zo zag onze Kolibrie-ochtend eruit op 11 oktober 2019:
Bij Spaans bespreken we de toetsen na. Iemand die het meest klaagde over dat leren niet lukt scoorde het hoogst. Hmm… Een ander vond dat het best nog wel wat hoger kon:
Gelukkig kwam hij dit zwaar grijnzend laten zien. Wel het oorspronkelijke cijfer echt goed weggekrast.
We doen onder leiding van juf Fátima een spel om de kleuren te leren. De kinderen hadden thuis al een filmpje met grappig kleurenlied kunnen kijken. Fátima noemt een kleur, bv. ‘maron’. De kinderen moeten zo snel mogelijk iets in het lokaal zoeken van die kleur. Per item mag maar één kind het aanwijzen. Leuke manier van oefenen. Daarna uiteraard weer op eigen niveau aan de slag. Super, ik ervaar dat Grote Weerstand (aan de hand bij sommige kinderen) kan veranderen in een actieve leerhouding!!
In het raadkoffertje zit een knuffelmammoet.
Een jongen heeft meegedaan met een talentenjacht met zijn saxofoon. Er is een filmpje van gemaakt dat wij natuurlijk bekijken. Heel mooi gespeeld!
Vorige week had iemand op een laptop een filmpje gestart met een verzameling ‘gekkies’, mensen die gek doen op internet. Een van hen was Kees, een autistische man die nogal reageert als hij in een auto deelneemt in het verkeer. Ik had toen al het beeld stopgezet omdat ik wilde vertellen dat ze respect voor zo iemand moesten hebben en uit wilde leggen waar zijn gedrag vandaan kwam. Heel toevallig was hij gisteren in De Wereld Draait Door. Daar presenteerd hij zijn tekening van het Ajaxstadion, heel gedetailleerd getekend. Wij laten de uitzending nu zien en de kinderen kijken geboeid, ze zijn diep onder de indruk van de tekening en staan open voor het gegeven dat deze man veel niet kan maar sommige dingen juist heel goed. Ik kan nu goed uitleggen waarom ik het niet vind kloppen dat hij in dat gekkiesfilmpje zit: anderen kiezen ervoor om gek te doen op film, hij gedraagt zich zo, daar kan hij niets aan doen, dat is zijn manier van reageren.
Conditioneren, Pavlov is ermee begonnen. We doen een proefje of het ook bij ons werkt: tegenover elkaar, als een belletje rinkelt blaast de ene rij de andere rij (niet op de hoogte van de opzet) in de ogen. Na een heel aantal keren klinkt wel het belletje, maar volgt geen blaas. Bij velen is wel de reactie van de knipperende ogen te zien, dus het werkt. Daarna wisselen we van rol. Deze groep weet wel waar de proef om draait, ook hier reageren de meeste kinderen toch.
We zien een filmpje over Pavlov en een filmpje van Victor Mids. Hij krijgt een wachtkamer zover dat iedereen opstaat als er een bel klinkt. In eerste instantie met ingelichte personen, later zet dit door met de proefpersonen. Wonderlijk en grappig om te zien.
We bespreken conditoneren en primen na. Een opdracht voor volgende keer: Kun je een topsporter primen (en hoe)? En jezelf? Nu al benieuwd naar de antwoorden.
