Vorige week hadden we het over de voedselketen. Vandaag halen we op wat we vorige keer geleerd hebben (nodig, blijkt). De voedselketen, hoe zat het ook al weer? En welke ketens kunnen we maken met de dieren die een paar kinderen nog hebben meegenomen?

Dan gaan we verder, voedsel is eten, wat heb je daar allemaal voor nodig? Kaken, voel eens hoe ze bewegen! Tanden, kiezen en …natuurlijk, je tong. Dat rode lapje in je mond gaan we eens onderzoeken. Goed kijken in de spiegel, vergrootglas erbij. De kinderen tekenen wat ze zien, allemaal spikkeltjes op hun tong. Dat zijn smaakpapillen.

We komen terug in de kring en gaan een smaakonderzoekje doen, we nemen een hap van een cracker en proeven goed: beetje zout. We slikken twee minuten niet door, het wordt steeds meer een papje en het is best moeilijk om het niet door te slikken. We merken nog iets: de smaak verandert, het wordt zoet. Dat blijkt te komen door de stofje in ons speeksel, amylase, dat zorgt ervoor dat de zetmeel in de tarwe waar de cracker van gemaakt is omgezet wordt in suiker, daar kan ons lichaam iets mee.

We gaan lekkere dingen eten en proeven want er is iemand jarig die trakteert. We doen het raadkoffertje en we lezen een verhaal voor over wat de boer niet kent, dat-ie dat niet eet en waarom dat is.

Het laatste deel van de ochtend gaan we op wetenschappelijke manier proeven, de kinderen gaan uitvinden op welke plaats van de tong ze de hoofdsmaken zout, zoet, zuur en bitter het best proeven. Ieder koppel heeft een kopje met zout, met suiker, met citroensap en met tonic en een stapeltje wattenstaafjes. En een glas water en een spuugbakje :).

Ze tekenen met kleurtjes in wat ze waar proeven. Om echt goed te testen is het nodig om zuiver te observeren, als je je tong aanstipt en vervolgens je mond dichtdoet, verspreidt de smaak zich over je hele mond, dat is voor sommigen nog moeilijk, ze maken in ieder geval levendig kennis met de verschillende smaken.

Dat trek in eten door meer bepaald wordt dan smaak, merken we als we een pannetje tomatensoep opwarmen, we ruiken het in het hele lokaal, en het ziet er ook nog eens lekker uit. Daar wil iedereen wel een hapje van. Ze merken ook het verschil tussen gewone spaghettislierten en blauwgekleurde, dan deins je toch even terug. Even maar, want dat willen ze toch wel proberen, grappig. Ik kondig aan als toetje een ijsje te hebben. Daar hebben ze wel zin in! Als blijkt dat het bevroren tomatensoep is, kijken ze even op hun neus, ziet er niet zo smakelijk uit. En ruikt ook niet zo lekker als de warme soep trouwens. Toch zijn er een aantal die het toch in hun mond stoppen, gewoon nieuwsgierig.

Hieronder de foto’s. Als je de blog per mail krijgt en de foto’s groot wilt bekijken, klik hier voor de link naar de website.